Ja maar…. ‘Sterven doen ze thuis, verzorgd door de familie’ of ‘Ze vertrekken naar het thuisland voor hun laatste dagen’.  En ja, 15% vertrekt naar het thuisland (bron: CBS); blijft er nog altijd 85% over. Kortom, fraai staaltje van voor een ander denken. En toch, mijn plan voor het oprichten van een bijna thuis-huis, een hospice in een krachtwijk, gaat ook uit van een aanname,  maar dan de mijne en dat voelt toch anders.

Tijdens mijn werk in de Schilderswijk maakte ik de afgelopen jaren kennis met veel mooie mensen uit alle windstreken. Sommigen van hen waren niet alleen zonder huis en haard maar soms ook zonder een BSN-nummer en dus niet verzekerd. Vaak schrijnend eenzaam. Hoe moet dat nou, zo vroeg ik me vaak af, als deze mensen stervende zijn? Doen ze dat op de bank van een kennis, in weer en wind op straat of maken ze er liever zelf een eind aan om de lijdensweg te verkorten? Ach ja, maar natuurlijk, sterven doe je in een bijna thuis-huis als je geen eigen bed hebt! Maar is dat wel altijd mogelijk?

Enig googlen leerde me dat de meeste bewoners van Haagse bijna thuis-huizen van westerse afkomst zijn. Waar sterven de anderen dan wanneer ze zo ver van het thuisland zijn? Dat ga ik uitzoeken. Aangezien ik in maart 2017 mijn leven een andere wending gaf, ik stopte met werken, heb ik tijd genoeg om een noodzakelijkheidsonderzoek voor een dergelijke voorziening uit te voeren.

Is er behoefte aan een multicultureel en interreligieus bijna thuis-huis in een krachtwijk, een vredig oord waar cultuur-sensitieve zorg wordt gegeven door vrijwilligers, bijgestaan door een klein aantal betaalde professionals? Een rustige plek waar zoveel als mogelijk rekening gehouden wordt met cultureel en religieus gebonden stervensrituelen? Waar aanvoerders van verschillende religieuze stromingen uitgenodigd worden om actief te participeren in de religieuze rituelen rond het sterven?

‘Housemartin’ zo moet het huis gaan heten, het huis waarvan de deuren wijd open staan voor zowel Hagenaren als Hagenezen. Met nadruk echter staat het bedje gespreid voor de uiterst kwetsbare groep van bed, bad & brood’-kandidaten en andere ‘reguliere’ dak- en thuislozen, al dan niet gedocumenteerd of verzekerd. Ook respijtzorg moet voor deze schrijnende groep mogelijk zijn.

Vanuit demografisch oogpunt alleen al komen er in de naaste toekomst voldoende potentiële bewoners voor een multiculturele hospice-voorziening, vraag is alleen of er voldoende belangstelling voor bestaat.

Vijf maanden en talrijke inspirerende gesprekken later, gloort er licht aan de einder. Lichtende sterren zijn het onderzoek van het Jonker Verweij: zij brengen de zorg in de breedste zin van het woord voor bovengenoemde kwetsbaren in beeld. Studenten van Hogeschool Emmen: zij gaan aan de slag met het samenstellen van een businessplan. Mijn hart maakte een luchtsprongetje toen de directeur van een thuiszorgorganisatie in de Schilderswijk haar intentie uitsprak om te gaan samenwerken.  Tenslotte zocht een huisarts uit de Schilderwijk contact: ook zij voelt de noodzaak van een bijna thuis-huis in de wijk.

Er zal nog veel water door de zee moeten stromen voordat het Babylonisch bijna thuis-huis ‘Housemartin’ haar deuren opent. Daar waar de culturele diversiteit van de werknemers – zowel de vrijwilligers als de enkele professionele kracht – een afspiegeling zal zijn van de culturele diversiteit van de wijk en dus van de te verwachten bewoners van het huis. Terminale zorg in de taal en de cultuur van het thuisland. Wordt vervolgd. 

Q & A