Dit voorjaar waren velen van ons min of meer gedwongen aan huis gekluisterd. Buiten was het rustig, nauwelijks mensen op straat. Deze rust heeft zichtbare effecten gehad op de natuur: de lucht is schoner, vogelgeluiden worden niet meer gedempt door verkeergeruis, grassen zijn manshoog gegroeid en veel gewassen in de moestuin staan in bloei omdat er maar weinig in gewerkt kon worden. Prachtig, die selderijbloemen! Daar waar de groente opbrengst dit jaar verwaarloosbaar zal zijn, is de opbrengst aan zaden des te groter. Sommige vaste planten lijken wel hoepelrokken aangetrokken te hebben. Zo kijk ik nu op tegen de Anselm die de hoogte is ingeschoten en breed uit is gaan staan. Er zijn nu wel drie mensen nodig om een kring te vormen rond dat kruid. En dan te bedenken dat ik twee jaar geleden een nietig zaadje in de grond stopte. Een schier wonder. Ook de plotseling uit een enkele pit opgekomen kersenboom is flink in omvang toegenomen. Er hangen zelfs al kersen in de jonge boom! Ik word er stil van. Het raakt mij diep.

Van een heel andere orde maar qua ontroering heel vergelijkbaar was de ervaring die ik vorig jaar had in de Bethelkapel. Tijdens het kerkasiel namen twee leden uit de Doopsgezinde gemeenschap een deel van de ruim drie maanden durende non-stop viering voor hun rekening. Ze waren overgekomen uit Amerika. Samen zongen we een aantal keren het prachtige lied ‘we shall overcome’. Met elke gezongen muzieknoot leek het gemeenschappelijke vertrouwen te groeien, het vertrouwen dat het kerkasiel zijn doel zou bereiken: een verblijfsvergunning voor een uitgeprocedeerde vluchtelingen familie*. Nog steeds krijg ik kippenvel als ik aan die samenzang terug denk.

Toen ik recent dit lied weer hoorde, besefte ik dat de tekstregel ‘we shall overcome’ ook van toepassing kan zijn op de goede afloop van het project Housemartin. Daar heb ik ook een groot vertrouwen in. Slechts zelden bekroop mij de afgelopen jaren het gevoel dat het niet zou lukken: het opzetten van een respijthuis waar zieke daklozen even kunnen logeren om bij te komen van een griep of om te revalideren van een operatie komt er gewoon. We zullen het realiseren, ‘we shall overcome’.

Groot vertrouwen betekent niet dat er nooit twijfel is over hordes die genomen moeten worden. Er is nu zicht op een pand aan de rand van de Schilderswijk en het centrum van Den Haag. Een aantal  fondsen staat positief tegenover het project en een sterke samenwerkingspartner heeft zich aangediend. Momenteel maken wij samen plannen om voorzieningen te bieden waardoor het dagelijks leven van de dakloze in Den Haag iets verlicht zal worden. Allemaal heel goede ontwikkelingen. Maar er zijn nog zoveel stappen te doen en vraagstukken op te lossen voordat het huurcontract ondertekend kan worden. Zou het ons gegeven zijn dit project tot een goed einde te brengen? ‘Shall we overcome’? Zeker! ‘We shall overcome one day’!!

[*Van oktober 2018 tot en met januari 2019 werd in de Bethelkapel in Den Haag een kerkasiel georganiseerdeen en ander mede gefaciliteerd door STEK. Het resultaat van deze actie was een herziening van het besluit op de asielaanvraag voor de familie Tamrazyan; zij kregen een verblijfstatus.]