Samen met veel andere organisaties met ervaringskennis en op basis van gedegen onderzoek zijn we tot de conclusie gekomen dat dakloosheid in de eerste plaats een huisvestingsprobleem is en we moeten stoppen met het rondpompen van mensen in de opvang, waar mensen niet beter van worden en dat ook nog verschrikkelijk veel geld kost.
Momenteel zijn er bijna veertig vrijwilligers die op regelmatige basis verzorgende taken uitvoeren in RespijtHuis HouseMartin. Met liefde en aandacht zijn zij er voor de gasten. Zij bereiden een geurige soep voor de lunch, bakken koekjes bij de thee en/of koken voedzame, eiwitrijke maaltijden om de dag af te sluiten. Het zijn taken die ieder in overleg en op de eigen manier invult. Ook komt het voor dat zij dweil of strijkbout ter hand nemen. Over het algemeen ervaren vrijwilligers het werk bij RespijtHuis HouseMartin als zingevend. Er zijn momenten dat het saai is als er kamers leeg staan of als gasten even naar buiten zijn, meestal is het druk en is er genoeg te doen. Hoe een week eruit ziet, is elke keer een verrassing.
Vrijwilligers die zich wekelijks inzetten of om de veertien dagen, laten zich op vaste dagen inroosteren. Anderen komen wanneer er een gat in het rooster valt. Dit zijn ‘nood’ vrijwilligers. In de zomerperiode is de nood vaak zo hoog dat er regelmatig een beroep op hen wordt gedaan. Het is hartverwarmend dat veel vrijwilligers tijdens de vakantiedagen van de coördinatoren en de vaste vrijwilligers dubbele tot driedubbele diensten draaien, waardoor de bezetting in de zomerperiode voldoende op peil blijft.
Er is een categorie vrijwilligers die niet op de werkvloer meedraait, maar die op andere wijze waardevolle ondersteuning biedt. Mede dankzij deze inzet krijgt de administratieve inrichting van Stichting HouseMartin in snel tempo een meer en meer professioneel kader.
De coördinatoren hebben een groepsapp voor de vrijwilligers geopend waarin onderling relevante informatie wordt uitgewisseld. Maar wie is Robina, Maman Hélène of Fouad? Omdat het aantal vrijwilligers groeit naar veertig, leer je niet iedereen op de werkvloer kennen. Het werd hoog tijd voor ontmoeting in levende lijve en voor verbindende vrijwilligersinitiatieven.
In juni zijn we gestart met het eerste HouseMartin-café op een ludieke plek, namelijk Theater In de Steeg aan het Westeinde. De eigenaar, de Vincentius Vereniging, verhuurt de ruimte tegen een vriendenprijs. Elke derde dinsdag van de maand ontmoeten we elkaar in Theater In de Steeg. We voelden ons meteen thuis op deze geweldige locatie en zijn de Vincentius Vereniging erg dankbaar dat zij ons deze ontmoetingsplek biedt.
Binnenkort starten we waarderingsbijeenkomsten. Een van onze vrijwilligers is een intervisie specialist. Zij heeft aangeboden om met haar kennis en kunde deze bijeenkomsten te begeleiden met als doel te bouwen aan een HouseMartin familie.
Om de competenties van onze medewerkers te versterken, staan verschillende trainingen gepland. De meeste trainingen worden gegeven in nauwe samenwerking met PEP, een gewaardeerde samenwerkingspartner die veel relevante leermomenten in de aanbieding heeft.
De Presentietraining die niet in het assortiment van PEP zit, kunnen we dankzij een gemeentesubsidie inkopen. De Presentietraining is nodig om onze medewerkers op een liefdevolle wijze met onze gasten te leren omgaan. De presentiemethode leert hoe je open en aanwezig kunt zijn voor de ander: ‘Je ontmoet een ander mens, soms heel anders dan jijzelf. Om voor die ander betekenisvol te zijn, is luisteren zonder te oordelen essentieel. Je ontmoet en accepteert die ander zoals zij/hij is, dus zonder verbeterneigingen. ‘ Het is van groot belang voor het werken in RespijtHuis HouseMartin dat we de neiging anderen te willen veranderen, onderdrukken. De relatie staat centraal, niet hetgeen de ander moet bereiken in het leven. Dit is beslist een uitdaging voor ons allemaal.
Tot slot, meer vrijwilligers blijven nodig, zowel ‘nood ‘vrijwilliger’ als reguliere. Dus, weet je welkom om te komen helpen. Zie voor meer info https://respijthuishousemartin.com/vrijwilliger/
Zeven maanden, volgens sommigen: nog maar zeven maanden, draait RespijtHuis HouseMartin nu. Het ene moment is het rustig op de werkvloer, het andere moment zijn alle vijf bedden bezet en is er een wachtlijst. Het stemt dankbaar dat alle medewerkers hier flexibel op inspringen.
Tot nu toe konden we in totaal aan 40 bezoekers tijd en ruimte bieden om tot rust te komen en te herstellen. Voor een enkeling werd de maximum verblijfsperiode van veertien dagen om medische redenen verlengd. Voor de goede orde: verlenging van de verblijfsperiode gebeurt uitsluitend op advies van de straatverpleegkundigen van HWW-zorg. Waren onze gasten aanvankelijk met name van het mannelijk geslacht, recent meldden zich vooral vrouwelijke bezoekers. De meesten ervaren het verblijf als een belangrijke rustperiode waarin zij weer op adem kunnen komen. Regelmatig worden mensen vanuit de nachtopvang naar ons doorverwezen. De plek bij de nachtopvang blijft dan veertien dagen gegarandeerd.
De coördinatoren dragen zorg voor een helder verwachtingsmanagement: veertien dagen verblijf en dan weer verder. Deze boodschap brengen ze op een liefdevolle, maar duidelijke manier. Gasten geven aan deze duidelijkheid te waarderen, al tellen ze de dagen: hoe lang mag ik nog blijven? Men geniet zichtbaar van de zorg en aandacht die zij krijgen. Wij merken hoe belangrijk het is om deze duidelijkheid te geven. Weten waar je aan toe bent met elkaar blijkt een vorm van respect in de menselijke omgang. In het onzekere bestaan van dakloosheid ontbreekt het hier vaak aan.
Gemeenten in Nederland maken onderscheid tussen twee groepen mensen die dakloos zijn. De eerste groep bestaat uit de zogenaamde ‘niet-zelfredzamen‘ met verslavingsproblematiek en/of ernstige psychische klachten die in aanmerking komen voor verblijf in de reguliere opvang, waar men hoognodige professionele zorg krijgt. De tweede groep zijn de zogenaamde ‘zelfredzamen’ zonder verslavingsproblematiek en/of ernstige psychische klachten.
In deze tijd constateren we een schuivend gebruik van het begrip ‘zelfredzaam’ door het grote tekort aan opvangplekken voor ‘niet-zelfredzamen’. Omdat de plekken die er zijn, regelmatig overvol zijn, zien we dat de grens van ‘zelfredzaamheid’ navenant wordt opgetrokken. Dit oneigenlijk gebruik van het predicaat ‘zelfredzaam’ is een zeer zorgelijke ontwikkeling.
Diep in mijn hart heb ik altijd grote moeite gehad met de scherpe gevolgen van deze afbakening. De ‘zelfredzamen’ mogen het zelf uitzoeken, ook als die zelfredzaamheid niet veel voorstelt. En wie is zelfredzaam? In RespijtHuis HouseMartin zijn dakloze mensen welkom die gemeenten het stempel ‘zelfredzaam’ geven.
Recent meldde zich een nieuwe logé. Hij was blij verrast dat er in Den Haag zo’n veilige plek bestaat. Naar zijn zeggen is RespijtHuis HouseMartin uniek in Nederland. En hij kon het weten, want hij had decennialang in heel het land ervaring opgedaan met dakloosheid. In geen enkele nachtopvang had hij zich zo veilig gevoeld. Zijn waardering deed ons goed. Tegelijk baart het ons zorgen dat het erop lijkt dat alleen in Den Haag deze ‘missing link’ in de opvang van ‘zelfredzame’ daklozen is ingevuld.
‘Mama’ Hélène zwaaide vandaag de scepter in het RespijtHuis. De gasten lieten het zich smaken. De geuren van haar lekkere Afrikaanse gerechten deden ook mij watertanden. Vanwege verplichtingen elders kon ik helaas niet aanschuiven aan haar dis maar haar hartelijke afscheidsomhelzing maakte veel goed. Helemaal toen ze mij nariep – ik stond al halverwege de trap – ‘je t’aime, Marie-Anne’. Wat kwamen die lieve woorden binnen! Waarom zeggen we niet vaker wat we voor elkaar voelen. Oprechte hartelijkheid doet wonderen in de wrange tijden waarin we leven.
Ik liep als op warme wolken door de Schilderswijk naar mijn afspraak.
Hélène is een van de ruim dertig vrijwilligers die zich met veel toewijding inzetten bij RespijtHuis HouseMartin. Zij zoekt nog collega’s…
Zie voor meer info https://respijthuishousemartin.com/vrijwilliger/
Ik hoorde ze voor ik ze zag… Als vanouds vlogen ze weer met grote cirkels door de lucht. Elk jaar weer een vreugdevol moment. De zwaluwen zijn terug! Lente!
De pruimenbomen staan ook al volop in de bloesem. De kersen- en de appelbomen staan op springen. Werk aan de winkel voor de bijtjes en de hommels. Lente levendigheid.
Dat feit merken we ook in het RespijtHuis. In de prachtige, grote boom die aan de achterkant van het gebouw staat, zijn twee duiven druk bezig met het bouwen van hun nest. Aangezien de boom nog nauwelijks blad heeft, hebben de twee weinig privacy. We zitten gefascineerd op de eerste rij om hun bedrijvigheid te volgen. Geweldig.
Ook in het RespijtHuis zelf is het een komen en gaan van logees. Tot nu toe verwelkomden we negentien passanten en gemiddeld verblijven er drie logees in het RespijtHuis. De bezetting is wisselend maar continue te noemen. Het ene moment is er een wachtlijst. Een volgende week is er wel ruimte maar moeten we mensen weigeren die door het netwerk werden voorgesteld omdat we ze niet kunnen faciliteren. Onze kaders houden we precies aan: mensen met drank- of drugsproblematiek en/of zware psychische problemen dienen opvang te krijgen in de bestaande keten rond daklozen. RespijtHuis HouseMartin kan deze mensen niet helpen. Uit het aanbod van deze kwetsbare mensen, die bij ons geen plek kunnen vinden, blijkt wel dat er niet voldoende capaciteit in de keten is. Hoe schrijnend is dat.
Vaker dan verwacht komt het voor dat er een plek wordt gereserveerd voor een persoon die een operatie moet ondergaan. Voorwaarde voor het uitvoeren van sommige operaties is dat de zieke een bed ter beschikking heeft om te herstellen van de operatie. De straat is dan geen optie; onze voorziening wel.
De maximum verblijfsduur is officieel op veertien dagen gesteld. Het komt een enkele keer voor dat er sneller dan voorzien een vervolgplek wordt gevonden en men na een week alweer vertrekt. Eén persoon vertrok alweer na één dag. Hij werd weer opgenomen in de familieschoot. Daar staat tegenover dat er ook wel eens – na de maximale verblijfsduur van veertien dagen – uit gezondheidsoverweging een verlengd verblijf wordt afgesproken. Hierbij is het advies van – en overleg met – de straatverpleegkundigen van HWW even essentieel als bij de toelating tot het huis. Zo verbleef recent een jonge man (33 jaar) meer dan een maand bij ons. Hij kwam uitermate verzwakt binnen, broodmager. Hij kon nauwelijks op zijn benen staan. Bij zijn vertrek was hij ruim acht kilo aangekomen. De rust, regelmatig en aandacht hadden hem zichtbaar goed gedaan. En ook belangrijk: er werd voor hem een vervolgplek gevonden. Hij schreef ons een prachtige sollicitatiebrief: hij wil zich aansluiten bij onze ploeg vrijwilligers. Hoe mooi is dat!
We hopen dat hij snel weer helemaal de kracht van een jonge man heeft, passend bij zijn leeftijd, zodat hij ons kan komen helpen.
Momenteel zetten circa dertig vrijwilligers zich op regelmatige basis in bij HouseMartin. Zij zijn – onder de inspirerende leiding van de twee coördinatoren Lerina & Kaoutar – de motor die het huis laat draaien. Toch zijn er nog een paar dagdelen waarop we meer hulp kunnen gebruiken, zeker met de vakantieperiode in zicht. Vooral voor het weekend zoeken we nog vaste of flexibel inzetbare krachten.
Meer weten over de inhoud van de functies? Kijk op https://respijthuishousemartin.com/vrijwilliger/ of neem even telefonisch contact op met Lerina of Kaoutar via 0635 608 497.
Het streven naar geluk is een vergissing, vindt psychiater Dirk de Wachter. Tijdens het congres ‘De mens in de behandelkamer’ spreekt hij zich uit over menselijkheid en alles wat daarbij komt kijken. Thuiskomen in jezelf.
[]
‘Hoe meer we weten, hoe bescheidener we moeten worden in het beheersen van wat dat weten zou geven’, adviseert De Wachter bezoekers in de zaal. ‘Vanuit het niet-weten wil je meer horen.’ Niet invullen, maar open staan voor de ander. Verbinding.
Niet kijken naar de ander als anders, de uitzondering, de afwijking. Maar omarm het mysterie van de ziel, de vrijheid achter het niet-begrijpen. De vergeten woorden, misschien zelfs voorbij de woorden. Want de vraag is: bestaat iets als je het niet kunt denken?
Als Bestuur van Stichting HouseMartin kijken wij vol dankbaarheid terug op het 2022, jaar waarin onze droom werkelijkheid werd. Met steun van velen is na vijf jaar intensieve voorbereiding in Den Haag RespijtHuis HouseMartin opgericht.
Lees meer ….
En toen was het zover. Op 22 november 2022 mochten we in RespijtHuis HouseMartin voor onze eerste gast een lekker bedje opmaken. Het was een gedurfde stap om al in November de deuren van het RespijtHuis te openen; immers we hadden amper de helft van de de benodigde 40 vrijwilligers geworven. Vele dubbele diensten zijn er gedraaid en ook de bestuursleden van stichting HouseMartin hebben zich ingezet. Dat zorgde voor een betekenisvolle kersttijd voor logee en medewerker. Een veelbelovend begin. Sowieso hadden we onze eerste gast niet willen mislopen. Een dakloze jongeman die na een zware griep even tot zich zelf moest komen. Het had hem niet meegezeten in het leven: als zelfstandig ondernemer was hij failliet gegaan en op straat beland.
Tijdens de veertien dagen die hij bij ons verbleef, werd hij in de watten gelegd door de coördinatoren en de vrijwilligers. Het effect van hun liefdevolle en oprechte aandacht op hem was verbluffend. Een ontroerende ervaring. (Het raakt mij nog steeds als ik hieraan terugdenk.) De mens centraal: het is niet altijd (meer) van deze tijd maar het effect is zo groot(s).
Na hem volgden meer gasten. Dakloze mensen zonder (te) zware psychische problemen of verslaving. Het verpleegkundig team van HWW-zorg bewaakt bij aanname onze toelatingscriteria. Die zijn helder en duidelijk. Goed voor iedereen: voor de medewerkers op de werkvloer maar ook voor de gasten. Bij de intake wordt aan de logee duidelijk verteld dat het verblijf maximaal veertien dagen duurt. Dit verwachtingsmanagement werkt positief uit bij onze gasten. Duidelijkheid is ook een soort respect. Respect voor beide partijen.
We draaien nu drie maanden op volle toeren. De ene dag is de bezetting wat groter dan de andere. Momenteel is er sprake van een kleine wachtlijst. De werving van vrijwilligers loopt gestaag door. Er zijn momenteel 32 mensen die zich op regelmatige basis belangeloos inzetten voor het Respijthuis. Men ervaart het werken als zingevend. De vrijwilligers komen vanuit de hele wereld. Het gevolg daarvan is dat er op de werkvloer veel talen gesproken worden. Het verheugt ons zeer dat deze mensen samen zoveel talen spreken. Klik hier voor taartdiagram.
Deze veeltaligheid was een bewust onderdeel van de opzet van het huis. Prachtig dat dat ook zo snel een feit is geworden. Het is heel fijn voor bijvoorbeeld een Chinese logee om het hart te kunnen luchten in het Mandarijn of Kantonees. Even praten over existentiële vragen in je eigen taal. Het bevordert de interne rust.
En toch zijn we nog niet compleet. Er kunnen nog veel vrijwilligers bij. Jij misschien? Of iemand uit je netwerk? Eventueel maak je eens een afspraak om sfeer te komen proeven op locatie. Voor meer info over de vacaatures, kijk op onze website.
2022 was het jaar van het realiseren van een droom. RespijtHuis HouseMartin – een huiselijke plek waar zieke en zwakke mensen zonder dak boven het hoofd even kunnen verblijven om aan te sterken – is na vijf jaar een feit. Door de inzet van velen werd er op 22 november een warm bedje opgemaakt voor onze eerste logee.
Een jongeman die niet alleen moest aansterken na een zware griep. Hij had ook tijd nodig voor een ‘reset’. Het had hem allemaal niet meegezeten in zijn leven: van zelfstandige ondernemer naar het leven op straat; hoe snel kan het soms gaan… Als een oester kwam hij binnen, gesloten en stil. In elkaar gedoken zat hij aan tafel. Zijn mooie krullen waren hetgeen we zagen van hem…
In de veertien dagen die hij in HM logeerden, legde hij een lastige puzzel: besneeuwde bergtoppen met daaronder een bergweide met ontelbare gele bloempjes. Hij legde alle 1500 stukjes op hun plaats. En zijn omgeving – elk dagdeel twee vrijwilligers – bleven hem ondertussen voeren, niet alleen met ‘koek en zopie’ maar vooral met vriendelijke, onversneden aandacht. Het effect was fantastisch! Op de dag van zijn vertrek oogde hij veel sterker en vastberaden een nieuwe poging te wagen om zijn leven weer op de rails te krijgen.
|
‘[] Vraag eens: hoe gaat het met u? En als mensen zeggen: goed, zeg dan niet meteen: oké. Durf een beetje stil te staan en te wachten. De essentie is wachten, laat het gezegd zijn.” [] „Aanwezig zijn, verbonden, hoopvol, geduldig – al die dingen die er in de maatschappij vaak niet zijn, en in de hulpverlening ook vaak niet, omdat men is gericht op efficiëntie en resultaat op de korte termijn.” Aldus Derk de Wachter, psychiater, in een interview n.a.v. zijn laatste publicatie ‘Vertroostingen’. |
Al puzzelend had hij besloten dat het tijd werd om met iemand te gaan praten. Ook had hij het plan opgevat om vrijwilligerswerk te gaan zoeken. Vlak voor kerst belde hij aan: hij kwam een kerstattentie langsbrengen. Trots vertelde hij dat hij een sollicitatie afspraak had kunnen maken. Wij zijn dankbaar dat de eerste logee zo’n geweldig voorbeeld is voor wat wij beogen met het RespijtHuis: onversneden aandacht voor die ander die een nieuwe start nodig heeft.
De puzzel met de bergweide krijgt een plaatsje op de wand in de woonkamer van het RespijtHuis. Een blijvende herinnering aan het succes van/met onze eerste gast. Zijn verhaal maakt elke toekomstige horde – die we ongetwijfeld in 2023 en later nog gaan tegenkomen – altijd uitdagend maar zo de moeite waard om te nemen.
