RespijtHuis HouseMartin

De lente is vroeg dit jaar. Begin maart al – aangemoedigd door de felblauwe maartse viooltjes, de liefelijke madeliefjes en de zonnige paardenbloempjes – vertrouwde ik een paar minuscule kriel aardappeltjes aan de aarde toe. Het zachte lenteweer bracht mij ertoe dit te doen. Weliswaar was het besef er dat een dergelijke vroege actie tegen alle tuinders adviezen indruist – immers nog anderhalve maand verwijderd van IJsheiligen (11-15 mei) waarna officieel alles geplant, gepoot en gezaaid kan worden.

Maar de zon scheen uitbundig en het stro  waarmee de grond toegedekt werd, zouden genoeg protectie bieden aan eventuele koude vriesnachten, zo was mijn inschatting. De krieltjes waren afkomstig van de 2018 oogst en slechts vingerdik groot. Levensvatbaar? Ik betwijfelde dat. Maar niet geschoten, altijd mis, dacht ik en stopte ze in de grond. Mijn vertrouwen in de kracht van de natuur heeft een enorme boost gekregen, want overal komt het aardappelloof op! Overigens ook daar waar ik in maart de aardappelen niet heb gepoot. Want wat blijkt, enkele piepers door mij over het hoofd gezien bij de vorige oogst zijn achtergebleven in de grond en gaan er volop voor; ook daar komt het loof op. Geweldige ontwikkeling! 

Ook wat de fauna betreft, constateren we wonderlijke zaken. Half maart al werden de eerste boerenzwaluwen gespot. Ook het geluid van pas uit het ei gekomen mussenjongen was verrassend vroeg dit jaar. Het maakte ons licht van hart maar ook zorgelijk. We hopen dat ze de koude nachten overleven.

Wat het project Housemartin betreft, is ook een essentieel ei gelegd. Op 2 april is de stichtingsacte officieel gepasseerd. De kosten van de notaris werden gedekt door een gulle gift van donateurs van het eerste uur. Twee jaar geleden bestemden zij de financiële donaties ter gelegenheid van hun huwelijksjubileum voor project Housemartin. Ik wil hen vanuit de grond van mijn hart niet alleen bedanken voor de centjes maar vooral ook voor hun geduld en hun onvoorwaardelijk geloof in dit project. Hun steun en vertrouwen is de brandstof waarop ik loop.

De Stichting is dus een feit en …. meteen is er sprake van een bestuurswisseling! Carola Kruijswijk had zich als secretaris aangemeld. Tot onze spijt heeft zij zich om persoonlijke (mantelzorg) redenen teruggetrokken. In de ruim zes maanden dat Carola betrokken was bij dit project was zij een geweldige brainstormpartner. Maar de ene deur gaat dicht en meteen gaat er een andere open. Ik ben ontzettend blij dat Renske Visser heeft toegezegd de nieuwe secretaris te worden. Renske ken ik al vele jaren. Momenteel zijn wij collega’s bij zowel het Straatpastoraat als Dokters van de Wereld. Lieve Renske, ik verheug mij op een verdere samenwerking.  Tenslotte is Ted Zwietering terug getreden als penningmeester. De afstand Amsterdam-Den Haag bleek niet handig te zijn bij een project in opbouw. Ted blijft verbonden aan HouseMartin als adviseur. Zodra er sprake is van een gebouw zullen wij van harte een beroep doen op zijn expertise van architect.  We vonden in Peter Verburg een nieuwe penningmeester. Peter waakt bij verschillende Haagse organisaties over de penningen. Een expert dus. Een ervaren penningmeester is belangrijk  voor de Stichting. Ook hier past een warm welkom. Mala Wallage en ikzelf vormen de andere helft van het bestuur.

Een ei, is geen ei, twee ei is een half ei. De volgende eieren die gelegd moeten worden zijn – in afwachting van het vinden van een geschikt pand – het aanvragen van een ANBI-status. Vereisten zijn een website, een beleids- en een integriteitsplan. Ondertussen worden ook de eerste stappen gezet in het op schrift stellen van het vrijwilligersbeleid. En het formuleren van een gedegen opleiding voor vrijwilligers heeft al onze aandacht. Aan werk geen gebrek, dus. Wordt vervolgd.