ThuisHuis HouseMartin %

Zij maken verschil

Blog, ThuisHuis HouseMartin / 21 oktober 2018

Zij maken het verschil

Een tijdje terug stond ik als gastvrouw bij de poort bij het Stadsklooster. Elke week wordt op die locatie door het Straatpastoraat een maaltijd aangeboden aan 120 dak- of thuislozen. Toen ik daar zo stond te genieten van de zon, kwam er een rood brommertje aangereden met daarop een koppel. Ik had hen nog nooit ontmoet. Ik ging naar hen toe om hen welkom te heten.

Bij het Straatpastoraat krijgt elke bezoeker een warm welkom. Al bij het hek zorgen de poortwachters dat de bezoekers gezien worden. Een hand geven en een praatje maken is dan ook standaard. Daarna wordt iedereen verwelkomt door de drie straatpastores. Vele handen worden er dus geschud. Niemand wordt overgeslagen. Het effect van deze benadering is dat er elke week weer een groot familiegevoel ontstaat. Telkens geweldig om dat te ervaren.

Maar terug naar het stel. Het bleek dat ze voor het eerst bij het Straatpastoraat kwamen. Eten wilden ze niet. ‘We komen voor Klaas Kofferman, de straatpastor,’ sprak de man. ‘We hadden net telefonisch contact met hem en hij vroeg ons om even langs te komen. We zijn net dakloos geworden en ons kind is uit huis geplaatst. Maar,’ zo voegde hij er hoopvol aan toe,’ maandag krijgen we een uitkering en kunnen we weer op zoek naar een huis.’ Het was duidelijk dat beiden nog moeite hadden met hun nieuwe realiteit. De ontreddering was in hun ogen te lezen. Ook bij mij kwam hun boodschap binnen als een schok.

Samen gingen we op zoek naar de pastor. Het effect van het gesprek met hem was zichtbaar: stralend en vol vertrouwen in de toekomst reden ze weer weg op hun rode brommertje. De pastor maakte een verschil.

In het kader van het opzetten van het ThuisHuis Housemartin, was ik van plan om in diverse wereldsteden op werkbezoek te gaan naar vergelijkbare initiatieven als Housemartin. Zo ben ik erg benieuwd hoe men in de Verenigde Staten omgaat met deze kwetsbare groep omdat de overheid daar maar een kleine rol speelt in de opvang. Zo’n reis lijkt mij inspirerend en leerzaam maar ook tijdrovend en vooral kostbaar. Toen kwam de aankondiging van het jaarlijkse symposium voor straatdokters georganiseerd door het Amerikaanse Street Medicine Institute op mijn pad. Die werd begin oktober in Rotterdam georganiseerd. Hoe mooi kan het zijn! Ik schreef mij meteen in. En wat een goede actie was dat! Vier dagen lang verhalen over hoe er wereldwijd geweldig straatwerk wordt gedaan voor dak- of thuislozen. Hele medische teams gaan op zoek naar zieken op straat. Ook sociaal en pastoraal werkers zoeken de meest kwetsbaren op in hun habitat: de straat. Op het symposium wisselden Success stories en uitdagingen elkaar af.

Om een paar voorbeelden te noemen .

Een groot deel van de doelgroep is verslaafd. Al hun financiële middelen worden ingezet om in hun verslavingsbehoefte te voorzien. Gevolg is dat menig maaltijd wordt overgeslagen hetgeen weer ondervoeding tot gevolg heeft. Ondervoeding zorgt weer voor vatbaarheid voor allerhande ziekten. De vraag ‘wanneer heb je voor het laatst gegeten?’ is dan ook erg zinvol bij een eerste contact.

Een andere mind boggling presentatie kwam uit Canada. Daar wordt de bevolkingsgroep de Enuit, Eskimo’s, systematisch als outcast gezien en als zodanig behandeld. Door deze bejegening is hun wantrouwen t.a.v. elke hulpverlening groot. Daar komt bij dat deze groep nog sterk geloofd in de kracht van hun eigen traditionele medicatie. Hoe omgaan als met deze tegenstrijdigheden?

Soms is het bieden van een douchemogelijkheid een belangrijk begin van een behandeling zoals een project van street nurses in Brussel laat zien.

Tenslotte werd ook met aansprekende voorbeelden de kracht van het inzetten van gecertificeerde ervaringsdeskundigen belicht (vroegere dak- of thuislozen). Inspirerend.

Eén item kwam bijna bij elke presentatie terug: de noodzaak om bij elke hulpverlening uit te gaan van wat de klant zelf wil.

Kortom de oogst van deze vier dagen was a lot of ‘fruit for thoughts’. Vaak moest ik met dankbaarheid denken aan al die mensen die ver weg maar ook dichtbij in Den Haag, zich dagelijks inzetten voor deze kwetsbare groep. Helden zijn ze. Respect. Ze maken een groot verschil.

Zij maken verschil Meer lezen »

‘Kip en ei’

'Kip en ei' - pro deo notaris gezocht

Tijdens de zomer heb ik tijd genomen om zaken op een rijtje te zetten. Bij het uittrekken van onkruid in de moestuin, overdacht ik de geschikte kandidaten voor het te vormen bestuur van stichting Housemartin. Een rij droomkandidaten vormde zich in mijn hoofd.

Hoe uitgelaten van vreugde was ik dan ook, toen het telefoontje naar de kandidaat-penningmeester positief uitpakte. Het doet mij veel plezier dat Ted Zwietering heeft ingestemd om penningmeester van de op te richten stichting te worden. Ted is bouwkundig ingenieur en was vele jaren werkzaam als manager in de gemeente Den Haag. Zijn bouwkundige kennis zal van pas komen om te adviseren hoe het onderkomen voor Housemartin aan te passen aan haar doel.

Ook een ervaren secretaris heeft zich gemeld. De motivatie-mail die Carola Kruijswijk mij stuurde, kwam rechtstreeks uit haar hart en binnen in de mijne. Ik was meteen ‘om’ nog voordat ik haar had gesproken. Carola is zingevingsconsulent en ritueelbegeleider. Bovendien werkte zij zeven jaar als vrijwilliger in een Haags hospice. Tenslotte brengt ze ook relevante ervaring mee als secretaris. Kortom, nu het dagelijks bestuur is gevonden – voorlopig neem ik zelf de taak van voorzitter voor mijn rekening – kunnen we naar de notaris. Belangrijke puzzelstukjes zijn gelegd.

Zeer content ben ik dat afgelopen week ook Mala Wallage toegestemd heeft om zitting te nemen in het bestuur. Mala is wijkverpleegkundige. Haar expertise zal van groot belang zijn voor het op te richten huis. Zij zal ons leiden door het zorg-woud als we door te veel bomen het bos niet meer zien.

Ondertussen gaat de zoektocht door naar nog een laatste bestuurslid. Een van de benaderde kandidaten moest helaas mijn aanbod afslaan. Het gevaar van een mogelijke toekomstige belangenverstrengeling deed hem afzien van een bestuursfunctie. Een ander aspirant bestuurslid is momenteel mantelzorger naast een drukke baan. Zij wikt en weegt nog.

Verder zijn er ook al een aantal mensen benaderd om adviseur of ambassadeur van dit project te worden. In een volgende blog meer hierover.

Eerst maar een andere uitdaging ‘tackelen’. Zolang we geen stichting zijn, kunnen we fondsen niet aanschrijven voor een financiële bijdrage. Maar zonder geld kunnen we geen stichting opzetten. Een typisch ‘kip en ei’ verhaal. Daarom doe ik dan ook graag de volgende oproep: welke notaris zou haar/zijn tijd en expertise willen doneren om stichting Housemartin tegen kostprijs te laten ontstaan? Als die notaris dan ook de stichtingsacte zou willen passeren op zondag 11 november – Sint Maartin – dan zou dat helemaal geweldig zijn. Sint Maartin is de heilige die de helft van zijn mantel aan een bedelaar gaf.

Uiteraard wordt het op erg op prijs gesteld, lezer, wanneer u deze oproep in uw netwerk uitzet. Ik geloof in wonderen. Ik ben benieuwd.

Het plan van aanpak vordert. Het financiële deel – niet echt mijn expertise – zal binnenkort in samenspraak met de penningmeester worden opgemaakt.

Tenslotte ben ik ook heel content met het onderzoek waarmee studenten van de Haagse Hogeschool voor hun minor Participatieve Gezondheidszorg bezig zijn. Ze gaan met dak- en thuislozen in gesprek om te inventariseren wat de zorgwensen van de doelgroep zelf zijn. Deze wensen zullen het uitgangspunt vormen bij het reilen en zeilen in Housemartin.