Ik hoorde ze voor ik ze zag… Als vanouds vlogen ze weer met grote cirkels door de lucht. Elk jaar weer een vreugdevol moment. De zwaluwen zijn terug! Lente!

De pruimenbomen staan ook al volop in de bloesem. De kersen- en de appelbomen staan op springen. Werk aan de winkel voor de bijtjes en de hommels. Lente levendigheid.

Dat feit merken we ook in het RespijtHuis. In de prachtige, grote boom die aan de achterkant van het gebouw staat, zijn twee duiven druk bezig met het bouwen van hun nest. Aangezien de boom nog nauwelijks blad heeft, hebben de twee weinig privacy. We zitten gefascineerd op de eerste rij om hun bedrijvigheid te volgen. Geweldig.

Ook in het RespijtHuis zelf is het een komen en gaan van logees. Tot nu toe verwelkomden we negentien passanten en gemiddeld verblijven er drie logees in het RespijtHuis. De bezetting is wisselend maar continue te noemen. Het ene moment is er een wachtlijst. Een volgende week is er wel ruimte maar moeten we mensen weigeren die door het netwerk werden voorgesteld omdat we ze niet kunnen faciliteren. Onze kaders houden we precies aan: mensen met drank- of drugsproblematiek en/of zware psychische problemen dienen opvang te krijgen in de bestaande keten rond daklozen. RespijtHuis HouseMartin kan deze mensen niet helpen. Uit het aanbod van deze kwetsbare mensen, die bij ons geen plek kunnen vinden, blijkt wel dat er niet voldoende capaciteit in de keten is. Hoe schrijnend is dat.

Vaker dan verwacht komt het voor dat er een plek wordt gereserveerd voor een persoon die een operatie moet ondergaan. Voorwaarde voor het uitvoeren van sommige operaties is dat de zieke een bed ter beschikking heeft om te herstellen van de operatie. De straat is dan geen optie; onze voorziening wel.

De maximum verblijfsduur is officieel op veertien dagen gesteld. Het komt een enkele keer voor dat er sneller dan voorzien een vervolgplek wordt gevonden en men na een week alweer vertrekt. Eén persoon vertrok alweer na één dag. Hij werd weer opgenomen in de familieschoot. Daar staat tegenover dat er ook wel eens – na de maximale verblijfsduur van veertien dagen – uit gezondheidsoverweging een verlengd verblijf wordt afgesproken. Hierbij is het advies van – en overleg met – de straatverpleegkundigen van HWW even essentieel als bij de toelating tot het huis. Zo verbleef recent een jonge man (33 jaar) meer dan een maand bij ons. Hij kwam uitermate verzwakt binnen, broodmager. Hij kon nauwelijks op zijn  benen staan. Bij zijn vertrek was hij ruim acht kilo aangekomen. De rust, regelmatig en aandacht hadden hem zichtbaar goed gedaan. En ook belangrijk: er werd voor hem een vervolgplek gevonden. Hij schreef ons een prachtige sollicitatiebrief: hij wil zich aansluiten bij onze ploeg vrijwilligers. Hoe mooi is dat!