Na een lange, zonovergoten en vooral droge zomer kan het contrast haast niet groter: de regen valt met bakken uit de hemel. Zware windvlagen doen de luiken klapperen. De herfst is aangebroken. De natuur is dorstig en neemt het water gulzig op. Voor de mensen die buitenslapen echter staat de regen voor ‘afzien’. Alles wordt drijfnat en hoe krijg je je sokken  weer droog wanneer je geen kachel bezit…

Voor mij ligt de concept scriptie van Kirsten Vermeulen en Kelsey van Ewijk met als titel ‘RespijtHuis HouseMartin: de oplossing voor een falend systeem’. Deze twee studenten economie aan de Evans Hogeschool in Den Bosch zijn begonnen met hun berekening van het maatschappelijk rendement voor het respijthuis HouseMartin. Hun sub-vraag daarbij is op welke wijze HouseMartin dat maatschappelijke rendement kan behalen.

Volgende week ontmoeten wij elkaar voor een eerste bespreking van het concept. Mij is gevraagd om hun stuk alvast aandachtig te lezen en met op- en aanmerkingen  te komen. Mijn dankbaarheid voor hun inzet groeit bij elke pagina die ik lees. Het zijn er al 23! Wat een werk hebben ze verricht! Deze twee jonge vrouwen zijn heel zorgvuldig bezig  met het scheppen van een duidelijk kader voor hun onderzoek. Het is een bijzondere gewaarwording om de droom van HouseMartin op deze manier in een wetenschappelijk keurslijf weergegeven te zien. Ratio en gevoel in balans krijgen; ga er maar aanstaan. Een hele uitdaging.

Ergens komt een geplande paragraaf voorbij die op mijn netvlies blijft plakken: het gaat over de haalbaarheid van het project. Even slikken want stel je voor dat de conclusie tegenvalt. En toch, ook deze horde moet genomen worden. Mocht blijken dat het RespijtHuis een mooi idee was maar niet levensvatbaar, dan is dat een conclusie waar consequenties aan verbonden moeten worden. We gaan het beleven en ik kom hier te zijner tijd zeker op terug.

Maar terug naar het stuk. Voor mij is een van de meest interessante passages de weergave van het gesprek dat de dames hadden met een representant van het Centraal Administratie Kantoor (CAK). Dat kantoor voert diverse regelingen uit voor het ministerie van Volksgezondheid, Sport en Welzijn. De onderdeel van de regeling die belangrijk is in de context van onze doelgroep is die van onverzekerbare vreemdelingen. Het verkrijgen van basale medische zorg is een mensenrecht. Maar uiteraard moeten de medische handelingen wel betaald worden. Het CAK springt hier in en verzorgt de  betaling van medische handelingen voor onverzekerbare (en armlastige) vreemdelingen . In januari – wanneer de scriptie hoogstwaarschijnlijk klaar is – leest u hier meer over.

HouseMartin wil een huiselijke plek creëren waar vrijwilligers mantelzorgtaken op zich nemen voor zieke mensen zonder vast adres. Wat we bieden is verzorgingen aandacht bij griep en revalidatie. Ik heb de liefdevolle verwennerij van mijn moeder voor ogen wanneer ik ziek was. Het kopje thee, de kippensoep en de aai over de bol: het deed wonderen. Alle medische zorg laten we graag over aan professionals. Dat de (zorg)verzekering en waarschijnlijk ook het CAK dergelijke ’zorg’ niet dekt, laat zich aanzien. Maar ja, niet iedereen heeft een moeder en een huis waar je op kunt terugvallen…

Naar elkaar omzien, kent geen prijs; dit kan je dus bijna letterlijk nemen. En toch – ik hoor u denken – moet de schoorsteen roken van het respijthuis (pand!) dat we nog steeds niet gevonden hebben. De financiering van HouseMartin is dan ook een uitdaging.

Bij het gevaar af dat mijn herhaalde oproep weerstand opwekt: wij zoeken nog steeds iemand met een groot hart en spaarcentjes op de bank die een pand zou willen kopen om HouseMartin te huisvesten. De huur die wij maandelijks zullen betalen zal gegarandeerd meer opleveren dan de rente die de bank op dit moment geeft.